12’nci Konferanstan Tanıklıklar

I

Ben Gabriel’im ve Rab’bin benim için başardıklarına tanıklık etmek istiyorum. Kutsal Ruh bende pek çok mucize yarattı, ama ilk ve en önemlisi bana yeni bir yürek verdi, komplekslerden arınmış, korkulardan ve dirençten kurtulmuş, gerçek bir şifa verdi. Birbirimiz için dua ettiğimizde Rab bana O’na teslim olmanın güzelliğini, O’nun gerçek Sevgisi tarafından şımartılmış hissetmenin tatlılığını hissettirdi. Birbirimiz için dua etmenin Tanrı’nın gözünde ne kadar değerli bir hizmet olduğunu teyit etmek için (kişi canı istemediğinde, yorgun olduğunda ya da her ne olursa olsun…) yakın zamanda başıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum. Yeni yaşam seminerini bitiren kardeşlerin efsun duasını alacakları gündü. O günlerde bir tür ruhsal kuruluk yaşıyordum ve kendimi Tanrı’dan uzak hissediyordum… uzun lafın kısası: baştan çıkarıcı bir düşünce bana Tanrı’nın artık beni eskisi gibi sevmediğini söyledi… belki de beni sevmeyi bırakmıştı (Şeytan ne çılgın düşünceler ilham ediyor!!!). Ve ben de aptalca bu düşünceyi dinledim…). O kardeşler için dua etmek istemedim, kısırlığımdan başka bir şey veremeyeceğimi düşündüm. Diz çöküp Rabbe dua ettim: Ona meydan okudum… “Eğer beni seviyorsan, kendini göster! Hemen aklımdan bir düşünce geçti: “Ama hangi nedenle, ben kimim ki, bu kardeşleri Tanrı’nın sevgisinden mahrum bırakayım?”. Birlikte dua etmem gereken diğer iki kişiyle birlikte gittim. Kutsal Ruh’a yakardık ve ben de Ruh’un güç ve bereketle inmesi için bir lütuf aracı olmayı diledim. Ve o gün yaklaşık yirmi kişi ilk kez Ruh’un armağanını aldı. Ama Rab beni korkularımdan ve kötü düşüncelerimden de kurtardı. Tanrı’ya şükürler olsun ki, günahın bol olduğu yerde O’nun lütfu binlerce kat bollaştı. Amin!

Bu günlerde hocalarımızın öğretilerini dikkatle dinlemek benim için çok önemliydi. Rab öğretileriyle ve elbette “dayaklarıyla” yüreklerimize nasıl sesleneceğini çok iyi biliyor. Ben de “puan verme” ve ilişkilerde sıralama yapma tutumuna sahip olduğumu keşfettim, O’na yakın olduğumuz sürece (Efkaristiya tapınmasının imgesi güçlü bir duygusal etkiye sahiptir), O’nun bedeninin üyeleri olduğumuzu ve Ruh’un özgürce hareket edebileceğini fark ettim; şu anda olduğum şeyden memnun olursam, yolda ilerleyemeyeceğim, ancak gerileyeceğim, ancak balasttan kurtulur ve iman alevini körüklersem, Ruh’un beni istediği yere yönlendirmesine izin vermek için kesinlikle daha özgür olacağım.

Ve şimdi Tanrı bize ışık, sevgi, sevinç ve esenlik Ruhunu verdiğine göre, bize sadece Pentikost armağanını uluslara götürmek ve İsa’nın Merhametli Sevgisinin müjdesini herkese ulaştırmak kalıyor. Amin. Tanrı kutlu olsun.

Gabriele

II

Bu üç gün içinde ne kadar çok şey aldığımı düşündüğümde hala seviniyorum!

…Unuttum: adım Antonio, yaşadığım ve sevdiğim şehir Napoli, ben bir avukatım ve kendimi yolda buluyorsam bunu Rab’bin bana verdiği küçük bir lütfa borçluyum: küçük yürüme sorunumu O’na yaklaşmak, O’nu daha iyi tanımak ve O’nun aracılığıyla hiçliklerinde Güneş kadar güzel olan Işık ve kardeşlerden oluşan Dünyanın Diğer Kısmını keşfetmek için bir araca dönüştürmek; aksi takdirde muhtemelen hiç bakmayacağım dünyanın bir kısmı!

Beni ne etkiledi, ne hissettim, bu inziva bana ne kazandırdı? …Öncelikle şunu söylemeliyim ki toparlanmam her zaman biraz zaman alır (günlük işlerin ağırlığından kurtulup kendinizi tamamen Rab’be vermek her zaman hemen gerçekleşmez, benim için de öyle!) Bu vesileyle, bu arada, inzivam ilk gün sona eriyordu: inzivanın başlamasından kısa bir süre önce küçük bir kız kardeşin içine düştüğü ciddi durumdan haberdar olduktan sonra, (tam bu anda – 9 Haziran 2012 Pazartesi günü saat 11.35’te) ondan bir mesaj aldım. 2012 – kendisinden bekleme odasında rapor beklediğini bildiren bir mesaj aldım, ancak neşeli görünüyor ve bana – ve bu dileği okuyanlara – “günümüzün her saniyesinde Montesilvano’nun armağanlarını getirmemi” diliyor).

Bu inzivada bana en çok keyif veren, benimle kalan ve bana neşe ve dikkat vermeye devam eden şey, ilmihaller (birçoğunu dinledim ve çağrıldığım yerlerde de yaptım), öğretiler (hepsi güzel ve hepsi çok iyi katılımlı) değil, daha ziyade, aralıksız ÖVGÜ idi, Birlikte Rab’be yükselttiğimiz ŞARKILAR ve hepsinden önemlisi Kutsal Ayin’de bize verilen her şeyle (Vaazdan, Dualara, Okumalara, pek çok Rahibin, Piskoposun huzurundan geçerek O’nun Bedenine) KUTLAMAK için inanılmaz bir susuzluk.

Hepsinden önemlisi, sonunda benim de Rab için birkaç damla gözyaşı dökebildiğim, birbirimize dua ettiğimiz bir andı!

Ve ilkinin yanında hiç de ikinci olmayan Küçük Kardeşler ve Küçük Kız Kardeşler hediyesiydi, zaten tanıdığım ve daha da fazla tanıdığım, bir masada bir anlığına oturan veya tüm yol boyunca bana yardımsever bir şekilde eşlik eden ve benimle bu günleri sadece Dualar ve Yortularda bile olsa paylaşan! (umarım onlara ve şimdi burada okuyarak paylaşanlara da aynı şeyi vermişimdir).

Kardeşçe bir selam sizlere, Şan ve Övgü Rab’be olsun.

III

Bizler Elce-Perugia kardeşliğinden Anita ve Vincenzo’yuz. Montesilvano’daki Genel Kongre hakkındaki düşüncelerimiz, bize verdikleri için Rab İsa’ya şükranlarımızı sunmaktan başka bir şey değildir.

Susamış ve acıkmışken, Söz’le, sevinçle ve kardeşçe sevgiyle doyurulduk. ‘Yeni Pentekost’un yaşamlarımız için sağlam bir günlük gerçeklik haline gelmesi için dua etmeye devam edeceğiz. Topluluktaki yolculuğumuz, Fr Livio’nun bahsettiği ruhani ilerlemeyle aynı zamana denk gelsin, hafiflik kazansın ve Kutsal Ruh’un etkisine terk edilmiş olarak yükseklere uçsun.

Joseph tarafından sunulan sıcak hava balonu imgesini çok sevdik ve çiftler halinde yürümenin, bazı açılardan sınırlayıcı olsa da, büyük bir lütuf olduğunu düşündük çünkü biri balonu yerde tutan balastı bırakamadığında, diğeri ona yardım edebilir ve destek olabilir! Son olarak, Rab’be yaptığı ve yapmaya devam edeceği her şey için, ama özellikle de Magnificat Topluluğu aracılığıyla bizi üzüntü ve ıssızlıktan kurtardığı için teşekkür ediyoruz.

IV

Kutsal Ruh konferans boyunca ruhani ve ilişkisel yaşamımda güçlü bir şekilde çalıştı. Geçmiş yıllarda sık sık olduğu gibi bu yıl da, Noel tatili öncesinde biriken yorgunluk ve sorunlarla yüklü olarak inzivaya gelmiş olmama rağmen, Tanrı’nın lütfu ve Tanrı’yı seven, sürekli büyüyen bir bedenin deneyimi gücümü canlandırdı ve günlük faaliyetlerime yeni bir ivme kazandırdı.

İnziva sırasında, uzun zamandır yaşamadığım şekilde, toplu övgünün gücünü deneyimledim. Binlerce ve daha fazla insanın kollarını kaldırarak dua ettiğini ve Tanrı’yı övdüğünü görmek ve duymak sadece gözler ve kulaklar için bir deneyim değil, aynı zamanda ruhu canlandıran ve bıkkınlık ve isteksizliğin yerleşmesine izin vermeyen bir tanıklıktır. Başlangıçta uyuşmuş ve yorgun kollarım bile, belki de telkinle, Tanrı’ya şükretmek için kalktı ve kalbim değişti. Sanırım değişti çünkü birçoğumuz benimle aynı durumdaydık ve tüm topluluk dualarında meydana gelen şey, Rab’bin yorgun ve moralsiz kalplerimizi alıp onları sevinçle çarpan ve Tanrı’yı birçok kardeşe tanıtmak için istekli olan tek bir kalbe dönüştürmesiydi.

Ancak inzivanın en verimli meyvelerini kongre sonrası bu günlerde yaşadım.
Pazartesi sabahı, Perugia yakınlarındaki bir kilisede sabah 7.30’da yapılan Efkaristiya ayininden günlük rutinime devam etmeye karar verdim. Bu ayine genellikle gözlerim uykudan yarı kapalı bir şekilde gelir ve uykuya dalma isteğimle mücadele etmekten başka bir şey yapamazdım. Bu sefer her şey başka bir şekilde gelişti. Birkaç dakika geç gelmeme rağmen ellerimi kaldırmamak için kendimi zor tuttum ve Montesilvano’da biriken bedenin övgüsüyle dolan kalbim, toplantımızdan önce ve sonra İsa’nın karşısındaki duruşumda ne kadar büyük bir fark olduğunu fark etmemi sağladı. İnzivanın son gününde Joseph’in bize verdiği öğreti gerçekten de yüreğime ve yaşamıma, topluluk içinde yaşama ve Tanrı’yı henüz O’nu tanımayan kardeşlerime ulaştırma tarzıma hitap etti. Aslında bu yılki inzivanın başlığı ‘Yeni Bir Pentekost’ idi ve inanıyorum ki Rab liderlerimize tesadüfen ilham vermedi, çünkü konferans zamanı birçok kardeş için Ruh’ta gerçekten bir yeniden doğuş oldu. Kişisel olarak, inziva posterinde hareket eden alevlerle betimlenen Pentekost tasviri, Kutsal Ruh’u izleyen bir Hıristiyan’ın yaşamında ne kadar büyük bir dinamizm olduğu konusunda bana çok daha fazla farkındalık kazandırdı. Duramayan ama her zaman ileriye bakan bir Hıristiyan, Ruh onu nereye götürürse, Tanrı onu nereye gönderirse.

Francis